Adımı sorarsanız Maçkalı İsmet adım
Kalemi buldum ama kağıdı bulamadım
Yakıcı satırları kağıt olsa da yazsam
Dizlerim taşımıyor; eski yerleri gezsem.
Bakıp üzülüyorum geçen senelerime
Bir kerecik koy beni; sen hayırsız yerine
İçi boş sitemleri çeke çeke yoruldum
Ben seni seviyorum kaderime darıldım.
Vallahi çok acırım öksüz arkadaşlara
Şimdi imreniyorum gökte uçan kuşlara
Ayrılık için doğmuş çiçeklerin sarısı
Sanma sevmeyenin yok sever seni birisi.
Gidip koklayacağım ormanda çıraları
Kimseyle paylaşamam içimde yaraları
Öksüz olanlar bilir yetimlerin halinden
Sevdim seni doğrusu bal akıyor dilinden.
Ey gidi İsmet ağa güzel destan yazardın
Bütün haksızlıklara baş kaldırır kızardın
Hep isterdin insanlar saysın biri birini
Sen artık şimdi yoksun çok ararlar yerini.
Milletine sevdaydın, için parçalanırdı
Üzülmeyin sevenler kurulu saat durdu
Bu ülke bayrağıyla, toprağıyla sevdandı
Acı haber oldu mu benim yüreğim yandı.
Bu ülke toprakları nefes verdi yaşadım
Ben iki yüzlüleri tarihimden boşadım
Bir selamımda olsun hayırsız olanlara
Katlanabilmek zordur asılsız yalanlara.
Sarıkamış’ta dedem donarak şehit oldu
Çocukluk çağlarında İsmet de yetim kaldı
Bulandıran çok oldu Maçka’nın deresini
Kara kalemler yazsın dertli seceresini.
01.12.2009 İsmet GÜR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder